viernes, 5 de agosto de 2011

as pozas de melon





















No montesío concello de melón, xa donde a provincia de ourense linda ca de pontevedra, nestas terras de montaña da dorsal galaica, podemos visitar as fermosas pozas de melón, unhas inmensas piscinas rústicas, feitas polo río cerves que no seu veloz baixar dende os últimos derrames montañosos das serras do suido e o faro de avión, hacia a comarca do ribeiro, buscando o rio miño, foi formando e segue a formar, estas pozas naturais, que están moi guapass. bañarse nelas nun dia soleado, despois de ir subindo paseniñamente paralelos o río, é toda unha grande recompensa para os sentidos. cada poza, e hai bastantesss, e diferente, unhas mais grandes, outras mais cativas, unhas mais abertas, sen apenas vexetacion arborea o seu carón, e outras mais fechadas e sombrias. hai que ir subindo apuradamente, e fixandose que pozas quedan libres, pois nestas terras do interior ourensán, donde o mar píllanos un pouco a desmán...... tanche moi solicitados estes jacuzzis naturais jajaja.

viernes, 29 de julio de 2011







que chulo é, xa o mencionei noutra entrada do blog que falaba del, e un horreo pijo!!!! mais monumental que etnográfico, ainda que non sexa o mais longo desta terra, pois perto del, no mismo concello atópase o de lira que e un pouco mais longo, a min gustame este, cas suas pedras ben talladas, co pombal o seu carón, si que vivía ven o cura de carnota, voas colleitas de millo e pombas no pombal, que nesa época eran auténticas delicatessen. ahí segues como vagón petreo destas terras, horreo pijo de carnota. como curiosiade decir que a palabra carnota deriva de carn un vocablo celta que significa pedra, é se houbese que definir en duas palabras a este concello, serian pedra e mar.

o monte louro







O monte louro, no concello coruñés de muros, é un facho, así chamabánlle antiguamente os montes o carón do mar, pois neles prendianse antorchas a modo de primitivos faros para guiar os barcos a bo porto, nunca mellor dito. Este é un monte mítico, é porta e vixia da entrada da ría de muros e noia. din que é un monte que fala, xa que avisa cando vai cambiar o tempo polas nubes que se quedan xunto del. se vades pola estrada que de muros sae hacia carnota, tedes que desviarvos hacia ancoradoiro, e alí os pes do louro atópase a lagoa de xalfas, un refuxio para centos de aves, tamén vemos unha gran duna, que separa a lagoa do mar, como semellando non deixar que as augas da lagoa toquen as do mar ou viceversa, e o fondo, vixiando esta preciosa paisaxe bastante salvaxe por sorte, para estes tempos de "urbanización pegada al mar", o monte facho louro, semellando unha illa que quere pero non pode logralo.

a fervenza do ezaro







No cativo pedazo de terra que o concello coruñés de dumbría acaricia o mar, atópase a fantasmagórica fervenza do ezaro, a única fervenza que desemboca literalmente no mar. a paisaxe e desanxelada, polo pobre da vexetación xa que mires a onde mires ves enormes rochas, ca mole granítica da serra do pindo sendo a protagonista desta paisaxe,pero ten unha beleza que sobrecolle os sentidos. o río xallas que é o que forma esta fervenza, o atoparse cas duras rochas graníticas, non consigue erosionalas, e por eso ten que pegar un chimpo para chegar o oceano atlántico e así, como quen non quere a cousa, crea esta fermosa fervenza. o curioso e mosqueante é que si agora nos chama a atención, imaxinémonos como sería fai uns anos, antes de que os embalses que pobran o xallas impediran que o rìo chegase con todo o seu caudal a este pedaciño de costa no que dumbria asómase o bravo atlántico.

jueves, 28 de julio de 2011

pena corneira













A pena corneira e un inmenso espazo declarado como monumento natural que comparten os concellos ourensáns de leiro, carballeda de avia e avión. Está composto de grandes rochas graníticas e carballos. se queremos ver como era a nosa terra antiguamente este é o lugar axeitado. Grandes rochas graníticas cubertas de musgo, e rodeadas de carballos. a sensación que temos o estar alí e extraña, pois as rochas parece que teñen vida propia como as àrbores e os fentos que comparten con elas este fabuloso espazo. Parece tálmente que estamos dentro dun capítulo da novela do bosque animado. O lugar recibe o nome da pena corneira por unha inmensa pedra con forma de corno, ou de menhir, ou de falo pétreo que sobresae na zona mais alta desta serra. no 1929, un investigador alemán atopou nesta zona unha misteriosa pedra cunha inscripción na que se decía como elaborar o augardente. Realidade ou lenda? a saber......

taberna o papuxa



Se vos deixades caer pola medieval vila de ribadavia, non vos perdades de entrar no papuxa, unha taberna das de toda a vida, para tomarlle unhas cuncas do bo viño do ribeiro, o de verdade,(non a auga con polvos que che dan por ahí.....) o de toda a vida que se cultiva nestas terras do ribeiro do avia. Cando vaiades non esperedes que vos sirvan, unha das peculiaridades desta taberna é que para beber solamentes che dan as cuncas, o viño tes que ir a collelo ti a bodega, abrir o pipo do barril e servirte, sen que ninguén che esté controlando o que botas, asi que aquí entra a boa fé da persona para despois decir as cuncas que consumiu. o entrar no papuxa chama a atención a taberna vella, de andar por casa,un lugar que che deixa sorprendido, pero cando imaxinas que nada mais poderá soprenderte........ volve a sopresa cando entras a bodega a coller o viño e a sopresa ainda e maior. Se vades con bo tempo, ainda ten outra parte mais, un patio interior cuberto por un grande emparrado, donde xa semellas estar no paraiso de baco por efecto do lugar ou quizas polo bo viño desta fascinante terra. non esperedes atopar nada de diseño alí todo e vello, de andar por casa, pero cun equilibrio perfecto para darlle un gran encanto doutro tempo a esta fascinante recuncho. Un aviso, pechade ben o pipo que senón o viño dos bocois segue a caer no chan, como querendo regar as lousas de pedra. non subo moitas fotos pois de noite, nun sitio no que as bombillas siguen sendo das de toda la life,e o efecto do viño............pero a este sitio pasalle como o fogar do santiso, ningunha foto da plasmado o encanto do lugar.

domingo, 24 de julio de 2011

a fraga de catasos





















No concello pontevedrés de lalin, as aforas do casco úrbano, pola estrada de ourense, atópase a fermosa fraga de catasós, declarada monumento natural pola sua grandiosidade. está composta de carballos e castiñeiros, estes son os mais altos de galicia, chegando alguns a sobrepasar os 30 metros de altura. impresiona ver os seus troncos varudos erguerse dende o chan como querendo alcanzar o ceo, en contraposiciòn a maioria de castiñeiros que vemos na nosa terra, que de sufrir tantos desmoches(corte das ramas mais grandes) en vez de crecer o alto, crecian o ancho. poderíase decir que os nosos castiñeiros sufriron unha castracción en toda regra....jajaja









martes, 12 de julio de 2011

a serra do forgoselo













Sinto especial predilección polas serras desta terra nas que a dia de hoxe, podense ver grandes manadas de cabalos e vacas salvaxes vivindo en plena liberdade. Son todas moi similares, e a vez únicas. Paisaxes minimalistas compostos do ceo, os verdes prados, algúnha que outra árbore e os cabalos e as vacas, e bueno dende fai pouco, tamén os grandes muiños eólicos, e de banda sonora o silencio, un silencio pesado con voz propia,a voz dos teus pensamentos que se disparan en lugares coma estes. a última serra que visitei foi a do forgoselo, no concello coruñés da capela. chama moito a atención cando, xustamente despois de pasar o paso antigando na estrada, a paisaxe pasa de ser domesticada polo ser humano, a converterse en capricho dos habitantes da serra, cabalos garañóns e vacas mostrencas, que van comendo os toxos e deixando bonitos campos de herba. a sua maneira, poderiase decir que son uns grandes compoñedores de fermosas paisaxes, ca grande vantaxe de non crear feismo ningún, o contrario do ser humano.....

o monte da peneda





















Señoreando o comenzo da ria de vigo, atópase o máxico monte da peneda, habitado dende a prehistoria, un cúmulo de habitación superposta que empezou sendo castro, pasou a ser fortaleza dende a que o arzebispo de santiago queria vixiar o seu grande enemigo pedro madruga(dende este monte podese ver aló en baixo, agazapado entre a frondosidade o castelo raposeiro de soutomaior), e despois pasou a ser capela, chegando así ata nosos dias. O que sempre foi e sera, e un balcon privilexiado destas terras da ría de vigo. Monte lendario, na cima atopamos unha inmensa sobreira, a arbore a que se lle saca a sua cortiza para facer os corchos das botellas de viño. E viño, froitas e cativos animais como coellos galiñas eran os que subian os veciños do viso, a aldea que queda abaixo deste monte, a modo de ofrendas para te boas colleitas. subir a este lugar entre lusco e fusco, ademais de ser unha experiencia cautivadora, e toda unha experiencia para os sentidos.

jueves, 30 de junio de 2011

a ponte nafonso







Donde o río tambre perde seu nome masculino e pasa a chamarse ria, atópase a ponte nafonso, que cruza a corrente de auga con seus mais de 270 metros de longo serpenteante, e une as orillas de noia e a serra de outes. O lugar e chamativo, con grandes cañaverais facendo canles na auga, a grande ponte petrea unindo as duas orillas, e como telón de fondo os grandes montes da serra de outes. Conta a lenda que a ponte a ergueu nunha sola noite o demo. ainda que o arquitecto non foi él, senón un tal afonso que despois pasouse a chamar afonso da ponte e de ahi venlle o nome a construcción. O sepulcro do constructor ainda se pode ver a día de hoxe na entrada da noiesa igrexa de santa maria a nova. afonso o da ponte ponte nafonso!!!

viernes, 24 de junio de 2011

o cruceiro do bargo.



A aldea do bargo, e unha típica aldea rodeada de campos de labranza, con un nucleo de vivendas ben restauradas, como a maioría das que pertencen o concello de santiago. esta atópase o carón da peregrina, parroquia a que pertence. As aforas da aldea, atópase o castro do bargo, totalmente comido pola maleza e os eucaliptos, e xusto en fronte, donde remata a aldea, ou empeza, según veñamos ou marchemos dela, enriba dun murete de terra, atópase o cruceiro do bargo, que da a impresión nestes primeiros dias do verán, que está a vixiar ca súa mirada petrea como crecen as prantas do millo. antiguamente, o cruceiro atopábase noutro lugar, pero como casi ninguén pasaba por alí, decidiron cambiarlle o emprazamento. -Antes estaba aló en baixo ,no outro lado da leira de millo, o carón dun carballo, puxerono alí porque nese lugar un raio matou a un paisano, pero o facer a nova estrada para a aldea, os veciños pensaron que quedaria mellor aqui, e cambiarono de sitio.- así mo contou un veciño que estaba a traballar na súa inmensa leira de leitugas. Home falador, tamén me contou que na aldea vivía un veciño que uns dias antes de morrer alguén, el xa o sabía, tiña ese don ou esa maldicion, según coma se mire. antes, cando morria alguen, un veciño da aldea, era o que se encargaba de cambiarlle a roupa o difunto, pois os demais veciños e familiares non querian tocar o morto, non fose ser. Adiviñades quen era o home que na aldea do bargo encargábase desa misión?

jueves, 16 de junio de 2011

o pazo-aldea de fontecova





















As aforas de santiago, falando coloquialmente, na parte de atrás das antenas do monte pedroso, atópase o pazo de fontecova, un sitio peculiar, un pazo aldea rodeado por todolos lados de monte. as únicas terras de labranza que atopamos alí son as que están dentro do gran muro de pedra que fecha a propiedade. O contraste entre as terras traballadas polo ser humano, o pazo, un edificio de boa canteiria de granito cun enorme patio interior empedrado, o pombal, e o monte que o rodea por completo, cas grandes antenas da radio galega, a tvg e a tve e impresionante. Ata na entrada da casa, nun burato que foi a mais debido as chuvias, formouse un cativo lago no que hai patos. parece talmente un decorado dunha película de emir kusturica, cun grande toque que mezcla o onírico e realidade. o lado negativo é que este lugar está semiruinoso ainda que vive xente nel, non sei se serán os caseiros ou os donos, xa que antiguamente esta inmensa propiedade era dun coengo da catedral. se vades alí non vos acerquedes moito a porta de entrada, hai un can con moi malas pulgas,que non para de ladrar coma un condenado, eso que é velliño e da a impresión que lle vai dar un ataque o corazón. outra cousa que chama a atención son as galiñas que andan por alí a sua bola, e o contrario do que acontece en todalas aldeas, están acheganse a ti coma se non visen moitos seres humáns por detrás das antenas do pedroso. coloquialmente falando...jaja









jueves, 26 de mayo de 2011

praia fluvial do agro novo







Sin sair do coruñés concello de vedra, podemos achegarnos a praia fluvial do agro novo, no río ulla, que fai as funcións de separación entre a provincia da coruña e a de pontevedra. O lugar e bastante amplio, con moitas zonas de sombra, e a praia e totalmente natural, a auga do rio e o campo, nada mais. Ten tamén unha pequena illa, a que se pode acceder andando, se nos metemos no rio, xa que nesa zona apenas cubre. ten que ser curioso estar tomando o sol tumbado a bartola nun campo de herba totalmente rodeados do río por todolos lados.

os muiños de vilanova en vedra







Se nos achegamos o concello de vedra, vale a pena pegar un salto a parroquia de vilanova, e achegarnos a ruta dos muiños do río merín. O sitio e sombrio e hùmido xa que o río discurre por un cativo canón. hai unha ruta de sendeirismo, ainda que solamente vale a pena facela dende o principio ata un mirador de madeira, é menos dun kilómetro ida e volta, pero vale a pena pois atopamos rincóns acolledores, e todos os muiños atá ahí están restaurados. ata hai un que ten tallada unha cruz na entrada, a modo de bendición, non vaia ser o demo, despois de todo, os muiños da nosa terra eran as discotecas dos nosos antergos. Muiñeiras e os viños da ulla, boa combinación!!!XD

os bosquetes de acacias do pedroso
















Si subimos o monte pedroso de santiago de compostela, pola estrada asfaltada que leva as antenas da televisión,, nalgúns lugares aparecen uns grandes bosquetes de acacias, unha especia da familia dos eucaliptus ou viceversa, vamos unha especia alóctona australiana que parece ser que atopou o seu paraiso privado na nosa terra. os bosquetes que forman son chamativos, totalmente sombreados pois son arbores moi tupidas que non deixan pasar os raios do sol e por eso mesmo, non crecen outras especies debaixo, o que lle da o chan un aire curioso totalmente tapizado de follas caidas destas árbores. parecen fragas de conto, polas que se pode pasear libremente por donde nos pete xa que dentro delas por crecer nin crecen os toxos nins as silveiras.

sábado, 14 de mayo de 2011

a fonte sin cabezas de vidan



xa nos limites da cidade de santiago atópase o barrio de vidan, por donde entra na cidade o camiño portugués. no tramo que discorre polo barrio chama a atención poderosamente unha fonte feita de granito moi ben tallado, vamos que nunca imaxinariaste que unha fonte así fose aparecer nese lugar. ainda que o que chama mais a atención e que ten duas estatuas petreas, e as duas sen cabeza. gustariame saber quen e porque decapitou as duas estatuas....... seguramente ten unha historia curiosa detrás. vidan vidan con cabeza irán e sen ela voltarán!!!

o forno de santa mariña de auguasanta







As aforas da pintoresca aldea de santa mariña de auguasanta, no ourensán concello de allariz atopámonos cun lugar verdadeiramente pintoresco e chamativo. consta de duas partes, unha externa e outra interna(debaixo da terra literalmente). Tratase do coñecido como o forno da santa. Alí din que queimaron a mariña unha habitante da aldea en epoca romana por non querer ter tratos cun oficial romano. Na parte de arriba quedan non os restos, sinon o principio dun edificio a modo de templo que non chegou a rematarse, e abaixo está o forno que ven podería ser de epoca castreña, polo que discorre un cativo regato. Un sitio verdadeiramente pintoresco e porque non decilo, con certo toque de máxico.

Se vades nun dia soleado notaredes a dicotomía ceo cando estamos enriba e inferno cando cun pouco de respeto por non saber donde imos aparecer baixemos por unha das duas entradas que conducen baixo a terra literlamente!!!!

miércoles, 11 de mayo de 2011

a pedra que falaba de vilar do rei




As aforas da remota aldea santiaguesa de vilar do rei, atopàmonos cunha inmensa roca granítica co don da personificaciòn, xa que a xente do lugar otorgàballe o don de falar. - ti deciaslle: hola, e a pedra respondiache o saudo con outro hola!!!!, así mo contou unha veciña dese lugar, ainda que agora a pedra deixou de falar, o que non me extraña vendo o que hai o seu redor.......,por onde pasa unha liña de alta tensión e o monte está totalmente descoidado!!!!!!!! tallados nesta inmensa mole granítica tamén podemos ver uns petroglifos, polo que o seu interés e dobre, por unha parte arqueolóxico e por outro, de lenda de tradición oral, ainda que non e lenda de todo cando a pedra falar falaba...pena que agora non nos responda a pregunta de por qué deixou de falar.

miércoles, 4 de mayo de 2011

Ermida de gundian




A ermida de gundian, atopase no concello de vedra, como curiosidade, decir que é única zona o sur do río ulla que pertenze a provincia da coruña. o sitio e chamativo, pois alí estreitase o rio ulla no coñecido como paso de san xoan da cova, zona lendaria na que se di que se atopa a entrada da cova que comunica ca do pico sacro. a día de hoxe chama a atención o enorme viaducto do ave que como sempre..... afea a paisaxe. Welcome al feismo da nosa terra!!!

jueves, 28 de abril de 2011

a casa mais estreita de galicia





No concello lucense de monforte de lemos, (ou dos demos como suelen chamalo os seus habitantes), atopamos un edificio ben chamativo, e non pola sua arte que tamen a ten, nin pola sua grandeza, mais ben o contrario......pois é o edificio mais estreito desta terra nosa. catro plantas que parecen querer escapar de monforte para o ceo.