lunes, 27 de diciembre de 2010

en busca dos dolmens de vimianzo




Nunca me esquencerei dunha vez que alguén me comentou que fora cuns amigos a visitar a ruta dos dolmens de vimianzo e que quedaran moi enganados pois virón un cartel que a sinalizaba, meteronse co coche por unha pista chea de curvas e sen aparente fin, despois tiveron que andar coma vinte minutos, e solamente había un dolmen alí.......... jajajaja rinme para meu interior claro, e moi diplomáticamente respondinlle que a ruta abrangue mais dolméns pero que non están todos xuntos, si non que se atopan desperdigados por toda esa gran zona da costa da morte. nosoutros, para chegar a este das fotos, tamén tivemos que pasar as nosas, e ademais está dentro dunha grande finca fechada que semellaba ser unha inmensa explotación de eucaliptus( xa postos a pedir, cando o franciscano galego frai rosendo salvado tivo a gran idea de traelos a galicia, debeu de traer tamen algún koala, así quedaban mais auténticos jajajaja). este dolmen está feito con grandes laxes de esquisto e ten unha gran cámara interior donde pode estar de pé perfectamente unha persona, ainda que o que mais te chama a atención e a soedade do lugar e o fondo a petrea imaxe do monte pindo, o noso olimpo da prehistoria.

unha catedral dentro dun mosteiro


Se algún día vades a visitar o mosteiro de sobrado dos monxes(si, ese mesmo que se fixo famoso cando un traductor do equipo do conselleiro de cultura, traduciu o castejano o seu nome: fallado de los monjes), seguramente unha das cousas que mas bos chamara a atención, e a gran maqueta da catedral de santiago que se atopa na igrexa deste mosteiro, non tiñán donde metela despois de rematar a exposición na que estaba en santiago(non lembro agora cal fora)...... e deixarona alí. típico en galicia nenooo!!!!!

os muiños do folón







Estes muiños atopanse no concello pontevedrés do rosal, cando miras para eles, o primeiro que pensas e, que fan alí tantos muiños xuntos, nunha pendente tan pronunciada e nun sitio con tanta beleza salvaxe, o de traballiños que pasarian os paisanos subindo e baixando cos burros cargados de sacos de millo para convertelos en fariña, e as grandes veladas que pasarian o son da gaita, bailando a muiñeira, e sacando a sede cos bos viños do rosal (sempre me gustaron mais estes albariños cos da zona do salnés).

o muiño de vento de brins


Sempre me sorprenderon as parroquias rurais das cidades, pois nelas é donde mellor se conservan mostras da etnografía popular galega. eu penso que é como un mecanismo de defensa das suas raices e de recordo os seus devanceiros, en contraposición ca cidade que teñén o carón, e que para toda a xente da aldea, non deixa de ser un monstruo no que nunca vivirian(ou para casi toda, sempre haiche algún desertor do arado). andando fai tempo na bici polo rural de santiago, atopeime cunha construcción que o que mais se me asemallaba era a un muiño de río, pero estaba no medio e medio dun camiño, e por alí non pasaba nin río nin regato, así que cando me acheguei mais e vin unha pedra de moer o carón da porta, empezoume a andar a mosca tras da orella, menos mal que alí, sentado nun banquiño de pedra, había un señor moi maior, no inverno da súa vida, tomando o sol dunha tarde de inverno, e pergunteille que era aquelo, e respondeume todo cheo de razón que era un muiño de vento, pero que xa non tiña a maquinaria antigua porque lle puxeran unha eléctrica. gustariame falar mais con ese señor, pero estaba tan pachucho, e vendo o esforzo que fixo para erguerse e falar conmigo, despedinme del amablemente e marchei ca bici.

domingo, 26 de diciembre de 2010

o coro da catedral de lugo




Se algún día vos deixades caer por lucus augusti, e levades unha cámara de fotos enriba, non perdades a oportunidade de entrar na catedral, e visitar o coro, unha magnífica obra en madeira feita polo escultor francisco de moure no século dezasete. antiguamente as catedrais eran ademais de lugar de culto, lugar de reunión para a xente, e entón os curas que sonche moi listos, intentaban ter o máximo espacio posible para eles en detrimento da xente, e poñian o coro na nave maior. a día de hoxe, en galicia, a catedral de lugo é a única que segue a conservalo no seu lugar orixinal. cando entredes a velo, veredes que está as escuras, e como non e de recibo(ou si) encender as luces que están apagadas, apenás veredes as maravillosas tallas de madeira, así que, sacade a cámara apuntade a calquer silla e sácade unha foto, cando as pasades o ordenador, saen cousas tan sorprendentes coma estás..........parece coma se a luz estivese apagada para non despertar a esa xente...........


domingo, 19 de diciembre de 2010

san salvador de camanzo







Vixiando as viñas que se esparcen polo fértil val de camanzo en terras de vila de cruces, atopámonos ca igrexa e algunhas dependecias do antigo mosteiro de san salvador, unha xoia do románico galego. pegada unha ala da igrexa ainda queda en pé un edificio, cun fermosísimo patio interior de estilo castelán, recuberto dunha viña cun tronco de 300 anos de antiguedade. o sitio está vido a menos, e moi decadente e dache moita pena ver o mal que esta conservado. cando nos abriron o lagar donde os monxes facian o viño, alí habia tres esculturas de pedra que parecian vixiar os barrís de madeira xa valeiros de viño e agora tuneados con telarañas. as señoras que nos amosaron o edificio(elas tampouco habian entrado nunca pois o cura facia pouco que deixara de exercer e vivir alí) aproveitaron para curiosear e non daban creto a como tantas cousas antiguas estaban estropeandose co polvo e a humidade. xa cando estábamos a visitar a igrexa, entraron outras señoras cantando, pois tiñan ensaio e o verme quedaron caladas, unha delas acercouse e díxome cun ton de voz entre avergoñado e traveso, parei de cantar por que pensei que eras o cura!!!!

san xoan da cova




En terras da ulla, no concello coruñès de Vedra atopámonos ca impresionante ponte do ferrocarril que une o paso de san xoan da cova, coñecido así pola existencia dun antiguo mosteiro nesa zona. As vistas son espectaculares dende alí enriba da ponte(andade a modiño pois pode pasar o tren), vese como o rìo ulla a traverso do paso dos anos foi tallando un pequeno desfiladeiro por onde correr silandeiro hacia a sua desembocadura na ría de arousa. Ata fai pouco tempo este viaducto era o mais alto de españa, pero agora o novo viaducto do ave que temos o seu carón, xa o superou en altura. esta zona está chea de lendas, coma unha que di que as covas do pico sacro remataban aquí no desfiladeiro este. moita imaxinación tiñan nosos antergos nas longas noites de inverno o carón do lume, bebendo o rico viño da ulla!!!!

domingo, 12 de diciembre de 2010

maxia en rairis




No camposanto da igrexa parroquial de rairis, no concello de teo, aintiguamente celebrábase un ritual para sacarlle o meigallo os cativos poseidos. tres señoras de nome maria, desa mesma parroquia, levaban o cativo o camposanto, sacabanlle toda a roupa, e pasabano nove veces polo arrededor de tres tumbas, para curalo do seu mal. faime gracia que unha cousa que antes era tan seria e na que creia a xente, se pasase a dìa de hoxe e visemos como sucede, chocarianos bastante, ver a tres señoras cun rapaz espido, pasandoo polas tumbas do cementerio jajaja.... ainda que o curioso é, que non sería de extrañar que rituais así seguiranse facendo a día de hoxe....

martes, 23 de noviembre de 2010

a capela dos martores




No pontevedrés concello de valga, atópase a capela dor martores, una edificación sinxela pero con moito encanto. a sua primeira construccion e de época sueva, aló polo seculo v. chama moito a atención as grandes sobreiras que hay o carón do templo. e tamén o pé dun dos muros da capela, atopamos no chan un sártego antropomorfo da epoca altomedieval. o lugar ten toda a pinta de outro sitio de ritos precristiáns de adoracións as deidades das augas, e despois reconvertido para cristianizalo, nunha capela católica.

lunes, 15 de noviembre de 2010

chegou o outono a santiago




castelo de san felipe







Na parroquia de brión, atòpase señoreando a fermosa ría de ferrol o castelo de san felipe, unha impoñente construcción, que xunto co castelo da palma, no outro lado da ría, defendía a entrada a cidade departamental. ademais das baterias de cañóns,usaban un método do mais curioso, tiñan unha grande cadea que ía dende un castelo o outro, aproveitando que nesa zona estreitase a ría, e que se podía tensar para impedir a entrada de barcos enemigos. O castelo está totalmente baleiro de mobiliario, ainda que esa desnudez ainda lle da un aire mais impoñente. Despois de visitalo e irte cun gran sabor de boca, sentaste fora, a contemplar a ría e de repente aparece como saido da nada, de debaixo do mar un buzo, (un rana como suelen chamarlle nos portos de mar), cunha grande saca de.......... pero non sube con ela o coche, pq rapida e disimuladamente baixa outra persona a collela tamen disimuladamente..... que profesionalidad la de los furtivos jajaja

jueves, 14 de octubre de 2010

o muiño de caldas


Creo que se falamos de tabernas, poderiamos facer dous grandes grupos, nun poñeriamos as mais vellas, esas de serrín no chan, poster do equipo de futbol desa cidade ou vila, outro dalgún monumento dese lugar e o tipico almanaque de toda a vida pero de fai quince anos polo menos, e todas no baixo dalgun edificio, sen cousa ningunha que lle dea personalidade salvo o paso do tempo e o mobiliario e decoración minimalista que segue sendo a mesma dende que abriu a taberna, e no outro grupo poñeriamos as que sen ser tan antiguas, son acolledoras porque se atopan nalgunha vella construción de pedra, co ambiente recargado de figuras de madeira e mil cousas mais que lle dan o aspecto dun museo etnográfico.Dentro deste segundo grupo podemos meter a taberna o muiño, en caldas de reis, a carón do río Umia, un sitio chamativo para tomar un albariño, ou dous...............

o acueducto de aldan




Ademais dunha bonita ría, a parroquia canguesa de aldan, conserva unha parte do acueducto que levaba auga dende unha mina no monte, ata o pazo dos condes de aldan,e que se atopa dentro do que antiguamente eran os terrenos de caza do pazo. (tamén nos chama a atencion un castelo en miniatura rodeado dun pequeno foso, rodeado dun fermoso bosque o que a xente acertadamente chama o bosque encantado). a día de hoxe solamente podese ver un arco que chama a atención pola sua grandiosidade, ainda que as pedras non estàn casi labradas, son mais ben de perpiaño, grandes e toscas, e ata, ainda lle dan unha impresion de fraxilidade a construcción, o sobresair e mezclarse grandes pedras ciclopeas con pequenas pedriñas para tapar as xuntas que quedaban entre elas. mirando para el, si poderiamos decir que o acueducto e rústico total.

martes, 12 de octubre de 2010

as catacumbas de cuntis




Na parroquia de arcos de furcos, no concello pontevedrés de cuntis, atopase o carón da igrexa parroquial o camposanto, un de tantos, no que se mezclan o granito co cemento, a galicia bonita ca galicia fea, pero o que ten de particular este lugar,e o cementerio paralelo que se atopa literalmente debaixo do outro, o que os veciños chaman as catacumbas. Seguramente debido a masificación do cementerio o aire libre, crearon este debaixo da terra. a impresión cando accedes a el baixando unhas escaleiras e chocante, probadeo.......!!!!!!!!

lunes, 27 de septiembre de 2010

o sanatorio de cesuras




A principios do seculo vinte, contruiuse un sanatorio para tuberculosos no concello de cesuras, un concello montesío, donde según as crónicas de principio do seculo vinte, respirabase bo aire puro(xa neses tempos a contaminación daba a tabarra), e ademais está perto da cidade da coruña. o edifico e un bo exemplo de arte modernista construido en cemento todo un gran descubrimento naquela época.(din que o primer sitio donde se usou foi no parque do pasatempo) O final o sanatorio non chegou nunca a funcionar como tal e a día de hoxe solamente quedan as ruinas impoñentes rodeadas de grandes eucaliptos e piñeiros. e un deses sitios que meten respeto o entrar nel, e nos que perfectamente poderianse sacar historias de pantasmas e espiritus.......rollo cuarto milenio!!!!!!!!

o horreo de gado




Todo o mundo coñece a existencia do horreo de carnota, ou do de lira, ainda que o mais grande e o de araño en rianxo, e pouco mais, da a impresión que os demais horreos desta nosa terra do alén son todos cativos, pero por sorte sempre donde menos o esperas atopaste outro horreo XXL coma este de gado, un lugar as aforas de sobrado dos monxes, que e ben cuco. outra cousa curiosa e que o seu carón atopamos a carballeira de gado, unha enorme carballeira na que se rodaron moitas das escenas do bosque animado. Onde andará o fendetestas, jodendolle as espigas de millo o dono do horreo jajaja

domingo, 26 de septiembre de 2010

ardemil ardemil




Sempre me gustaron as estradas secundarias pq son todo un descubrimento de cousas interesantes. proba delo e a parroquia ordense de ardemil, a menos que teñas que ir a ela a drede, nunca pasarias por alí, pois se un día pasas quedarás cando menos sorprendido o atoparte


unhas estatuas mezcla de arte moderno e etonografía popular como son estas que mostro aquí, hiperrealismo rústico en estado puro!!!!!!!

a pena da moura


Nos montes do bocelo, no concello de sobrado dos monxes, atopamos a pena da moura, uns grandes penedos graníticos envoltos no misterio dende tempos inmemoriais. Nesa zona atopanse castros e algun dolmen como o do forno dos mouros. Pero o mais curioso e chamativo cando te achegas a eles e que!!!!!!!!!.................. talmente teñen a forma dunhas cachas e dun falo petreos pero en vez de o falo apuntar as cachas, parece que escapa delas jajaja

domingo, 19 de septiembre de 2010

o cruceiro de cuntis




Paseando polas aforas de cuntis, nun cruce de camiños atopase unha cruz sencilla pero con certo encanto, preto de ali hai una fonte e ali atopamos un paisano collendo auga, pregunteille se tiña algunha historia a cruz esa e todo cheo de razon dime: si tena claro, puxerona ahi porque de noite, do monte ese(sinalando un monte de ali o carón) baixaban os mortos, os mortos claro, dixenlle como se estivesemos falando de vacas ou de coches, e el continuo decindome: si, os mortos que ian para o cementerio e sinalou para outro lado hacia o cementerio de cuntis. Enantame estas charlas medio surrealistas pero a vez lóxicas de todo pola maneira de contalas da xente e porque creen nelas. o pobo galego sempre tivo unha relacion muy peculiar e próxima ca morte.

a torre de celas de peiro


A torre de celas de peiro atopase na parroquia do mesmo nome do concello de culleredo. chama a atención porque se atopa nunha zona cha, cando normalmente as torres construianse en sitios altos e de dificil acceso para asi a vez, facer de balcón privilexiado para ver todo o que pasaba e o mesmo tempo para que fose dificil tomala o asalto. Esta está en sitio cha porque se cree que facia de porta de acceso a cidade de coruña, donde a xente se queria entrar a cidade tiña que pagar, mira ti..........unha antigua peaxe medieval!!!!!!!!