os batans do mosquetin

Se queremos observar un dos mellores exemplos de etnografía popular que temos na nosa terra, teremos que achegarnos ata o concello de vimianzo, para así poder visitar os batáns do mosquetín. os batáns eran muiños xigantes, que en vez de moer grano, usabanse para golpear as telas de liño e asì facelas mais finas para poder despois usalas para facer roupa. a maquinaria, que a dìa de hoxe ainda podemos observar, era a mesma ca dos muiños de moer, pero en vez de ter unha pedra, tiñan dous grandes mazos de madeira que eran os que se encargaban de golpear as telas. Chama moito a atención a rusticidade dos mateirais empregados, que eran basicamente catro,pedra para o edificio, tellas para o teito, madeira para a maquinaria e metal para os enganches. batáns do mosquetín un exemplo de industria dos nosos antergos jajajaja

as alfombras de ares

que pasada chegar a ares e ver o chan todo cheo de alfombras feitas con pètalos de frores e outros materais vexetais. ainda que o que mais me chamou a atención e ver no medio de algunha destas grandes serpes multicores vexetais, unha especie de altar cun toque de andar por casa... jajaja a relixiòn católica tenche estas cousas........... outra cousa que me pareceu moi curiosa foi que as alfombras estan rodeadas de cordas de protecciòn desas prásticas para que a xente non as pise, pero os do pobo, sobre todo a xente maior, se ten que cruzar o outro lado da rúa, pasan por enriba delas cunha naturalidade tal que ata che resulta simpático.

ermida de san alberte

a ermida de san alberte atopase nun monte próximo a ribeira, chama moito a atención o gran penedo que ten o seu carón. dende alì arriba temos unhas vistas fantásticas da ría de arousa a un lado, o outro a serra do barbanza e o outro a inmensidade do oceano atlántico, cas dunas de corrubedo dando a impresión de querelo parar. antiguamente as mulleres dos valentes pescadores de ribeira subian a ermida a ver se os seus homes voltaban do mar nas dornas, e si había vento malo para eles, dabanlle a volta as tellas do teito da ermida creendo que asi o vento tamén cambiaría. encantanme estas supersticións tan galegas que se levan a cabo en sitios católicos. aquí o catolicismo sempre foi da man do paganismo, por eso mesmo prendeu tan forte o cristianismo.a día de hoxe se miramos para o teito da ermida, ainda vemos moitas tellas movidas, será o vento ou............ jajaja

san miguel de breamo

A igrexa de breamo, no concello de pontedeume e unha construcción románica, de estilo sobrio, semella un templo fortaleza, din que está feita polos templarios nestas terras nosas. está construida sobre un antiguo lugar de celebraciòn de ritos celtas. dende o que se pode observar o golfo artabro( donde habitaba a tribu dos artabrorum cando chegaron os romanos). còntanse moitas lendas sobre este lugar, e cando estás nel notas que é un deses sitios cheos de enerxia. a orde do temple solia construir os seus edificios en lugares asi cheos de poder.

o cruceiro de moldes

Atopámolo na subida dende a pobra do caramiñal a serra do barbanza, chama a atención pola sua grandiosidade. Na hornacina que ten atopase unha imaxe da virxe de belen, a que a xente venera para que teña boas colleitas e tamén para ter fillos. A romaria celebrase no mes de maio, en plena primaveira. Seguramente na epoca precristiana alí celebrariase algun ritual para a fertilidade, tanto da terra coma dos seres humanos, e co paso dos anos, coma en toda galicia, a igrexa católica encargouse de cristianizar o lugar. a saber cantos polvos teranse botado detras do grande piñeiro........... jajaja

a ponte do pasatempo

Nesta ponte do barrio dos muiños de Mondoñedo, uns curas entretiveron a muller do mariscal pardo de Cela, dona xoana de Castro, cando viña de xunto a sua curmán a raiña isabel a católica co indulto do seu marido, de ahí que lle chamen a ponte así. contan as lendas que cando lle cortaron a cabeza o mariscal, rodou polo chan da praza maior repetindo tres veces: credo, credo, credo. a muller do mariscal era unha das fillas do vello conde de lemos. Despois das guerras irmandiñas pardo de Cela recomendoulle o seu sogro que haberìa que colgar a todolos campesiños dos carballos en plan escarmento, e este ca retranca que nos caracteriza os galegos respondeulle: e despois quen traballa a terra?

anton de espasante

Anton é como lle chaman o porquiño que soltan na vila de espasante, que pertence o concello de ortigueira. Soltano polo pobo e os veciños danlle de comer, despois cando chega o san martiño, rifano e............ ainda que algunha que outra vez indultàrono. Cando chegamos o outro día, vimos a estatua do antón ca sua campá colgada, pero, nin rastro do de verdade. Indo polo paseo que vai para o porto atopámonos cuns cativos do pobo e preguntamoslle literalmente: Donde anda o porco? e o mais maior mirou para nos pondo unha cara que mostraba sorpresa e incompresión a

vez, e sinalando a un dos seus amigos dixo: o porco e este!!!! e miraron todos para si, sin entender coma xente de fora do pobo sabía que un dos seus amigos era un porco..........

o cruceiro da rua de francos

O cruceiro da rùa de francos, un lugar do concello de teo polo que transcurre o camiño portuguès a santiago, chama a atenciòn pola sua antiguedade. no varal, que è o pao que sontén a cruz, atopamos tallados uns nenos. Esto venmos a decir que alí habia enterrados nenos mortos antes de ser bautizados, e como eran animas en pena puxeronlle enriba o cruceiro para que non saisen a vagar ca santa compaña.

a virxe da pastoriza

No concello de arteixo, atopamonos ca virxe da pastoriza. é unha grande virxe tallada en granito posta enriba dunhas pedras de granito. e coma un santuario o aire libre, no que antiguamente levarianse a cabo ritos precristiáns, é que a igrexa católica cristianizou poñendolle enriba a virxe esa. chama a atencion como sen darse conta foron tuneando o neno xesus poñendolle rosarios enriba, debe ter uns 50 polo menos!!!!!!!!!

o leito de pedra da lanzada

Cando as mulleres non se daban quedado embarazadas ian a tomar as nove ondas a praia da lanzada a noite do 23 de xuño que é a mais curta do ano, e despois ian co marido a cama de pedra que atopamos detrás da ermida románica da lanzada a yacer. un polvo petreo en toda regra.....

reciclando en fisterra

No muro que separa a estrada que sube o faro de fisterra da igrexa de santa maria da area, chama a atencion que unha das pedras da parte de arriba que fan as veces de banco, é a tapa dun sartego. reciclasing mi friend!!!!!

o primeiro telefono de cee

Parece talmente un robot, ata resulta simpático se miras para el, solo lle faltaría falar, é o primeiro telefono que tivo o pobo de cee. e falar, falaban a traves de el, o primeiro telefono de see!!!!!!!!

o grial do cebreiro

Chegar a aldea do cebreiro e como dar un paso de xigante atrás no tempo. sitios coma este, sinon existisen terian que inventalos. Cas suas pallozas, cos seus pelegrins, e ca sua lenda. esta contanos que un dia de moito temporal de neve un paisano decidiu ir a misa, e o cura o velo burlose del por non quedar na casa co dia tan malo que facía. ainda non acabara de decir esto cando o viño do caliz convertiuse en sangue e a ostia en carne(sona un pouco bastante a misa...jajaja),e asi a dia de hoxe podemos velo na igrexa de santa maria do cebreiro, o grial galego.

sorpresa fálica en leboreiro

A aldea melidense de leboreiro e coñecida por pasar por ela o camiño. e tamén polos seus capazos, ainda que por desgracia solo queda un a saida da aldea, e mais en plan atractivo turistico etnográfico que facendo a función de mini horreo. a aldea conserva unha igrexa de transiciòn do románico o gótico bastante chula, pero o que de verdade chama a atención para aquela persona que a localize e o pene que podemos observar nun dos canzorros desta igrexa. a saber que simbolizaría antiguamente...........picha brava!!!!!!!

a igrexa de marmore

No concello do incio, terra brava, parafraseando o escritor lucense anxel fole, atopamonos ca sorprendente igrexa de san fiz do hospital. é esta unha igrexa integramente construida en marmore, e que pertenecia os cabaleiros da orde de san xoan de xerusalen. ademais da igrexa o conxunto consta dun campanario separado e dun mausoleo. di a lenda que a igrexa constriuna nunha sola noite o demo. A explicacion de que sexa de marmore é porque nesta terra habia xacementos dese material.

a virxe da barca

hai unha teoria que di que a costa da morte chamase asi porque ali era donde remataba todo o coñecido e o sol morria metendose dentro do mar. por eso o camiño de santiago remata na costa da morte. dende a antiguedade a xente seguia a via lactea como mapa celeste e peregrinaba ata o fin da terra o finisterrae dos romanos. antes de chegar ali desviabanse a outro sitio cheo de maxia, as aforas de muxia, donde hoxe atopamos o santuario da virxen da barca. cas partes de barca convertidas en pedra e a que se lles otorgaron poderes curativos, de ahi que a igrexa católica cristianizase o lugar co santurio ese. e a barca de pedra que din que trouxo a virxen poderia ser perfectamente a barca que usaba caronte para pasar os mortos a o outro lado do rio lethes na mitoloxia griega. todo se repite pero con diferentes nomes segun o lugar donde sexa.

a torre de santo tome

A torre de santo tomé construirona para avisar das incursions viquingas que entraban pola ría de arousa. cando se avistaba unha flota enemiga entrando pola ria de Arousa, encendiase arriba da torre unha fogueira a modo de sinal, que era vista na zona de catoira e avisaba da chegada dos barbaros do norte. Era un rustico pero efectivo modo de aviso en cadena. A primeira fogueira que se acendia era a da torre da lanzada, despois a da torre de santo tomé e de ali a das torres do oeste en catoria, ainda que me imaxino que entre estas tres haberia algunha outra torre mais pola gran distancia que hai entre elas e polos accidentes xeográficos que impiden que se vexan entre elas. A dia de hoxe solamentes quedan as ruinas da torre de santo tomé, pero ainda pode apreciarse a chimenea que tiña no interior, e que posiblemente era donde prendian o lume. Arcaico total pero moi efectivo nesas epocas da alta idade media.

torre de hercules

contan as sagas irlandesas, que para eles é como para os cristians a biblia, que hercules loitou contra un xigante chamado xerion, e despois de matalo enterrouno, e enriba da tumba constriu unha torre. Este hercules tiña un sobriño que se chamaba ith e que sempre subia a torre e pasabase horas mirando para o mar(estaba aplatanado neno!). unha tarde clara viu brillar algo no medio do mar, e decidiu ir cunha flota ata alí haber que era iso, e asi foi como descbriu unha nova illa ata esa descoñecida. como a illa non tiña nome puxose o seu, ith. ese nome foi variando co tempo de ith a eire e de eire a ireland. nos chamamoslle irlanda a esa illa e a torre a que subía ith, torre de hercules. e asi sale representado no escudo desa cidade. telita neno, un coruñés descubriu irlanda buah!!!!!!!!

caranza caranza

Gústame moito o barrio de caranza, en ferrol. Cando entras pola ponte das pìas da a impresión de que se quere escapar da cidade. tamèn chama moito a atenciòn que é un barrio de grandes torres de edificios que semella mais pertencer a unha cidade grande como madrid ou barcelona que a galicia. Se paseas polas suas ruas, entre os edificios ainda quedan campos de herba natural, desa na que de cativos tantos nenos pasaban horas xogando a eses xogos que agora non se levan por culpa dos videoxogos. tamèn chama a atenciòn ver algùns cabalos pastando nos campos que estan pegados a rìa, e no fondo ver en contraposición as grandes gruas de navantia. Antiguamente, nos anos oitenta e noventa este era un dos barrios mais "perigosos" de toda galicia. a dìa de hoxe, por sorte para os seus veciños, e un barrio bastante tranquilo. caranza caranza mola!!!!!!!!!

a pena longa

No concello de tordoia atopámonos ca pedra longa, unha grande rocha granítica de forma alargada que parece que alguen puxo alí, e para que non caese puxolle os lados outras mais cativas. A tarde que fumos a vela estaba moi concurrida, despois de todo, se sacamos o dolmen de tordoia, a pena longa pasa a ser o segundo reclamo turístico deste concello do rural coruñés. Na pedra hay unha placa que di que a pedra era dun matrimonio e nos anos noventa donoulla o concello de tordoia. Vaía donacion mais GRANDE!!!!!!!!!!!! jajaja