o muiño de vento de brins

Sempre me sorprenderon as parroquias rurais das cidades, pois nelas é donde mellor se conservan mostras da etnografía popular galega. eu penso que é como un mecanismo de defensa das suas raices e de recordo os seus devanceiros, en contraposición ca cidade que teñén o carón, e que para toda a xente da aldea, non deixa de ser un monstruo no que nunca vivirian(ou para casi toda, sempre haiche algún desertor do arado). andando fai tempo na bici polo rural de santiago, atopeime cunha construcción que o que mais se me asemallaba era a un muiño de río, pero estaba no medio e medio dun camiño, e por alí non pasaba nin río nin regato, así que cando me acheguei mais e vin unha pedra de moer o carón da porta, empezoume a andar a mosca tras da orella, menos mal que alí, sentado nun banquiño de pedra, había un señor moi maior, no inverno da súa vida, tomando o sol dunha tarde de inverno, e pergunteille que era aquelo, e respondeume todo cheo de razón que era un muiño de vento, pero que xa non tiña a maquinaria antigua porque lle puxeran unha eléctrica. gustariame falar mais con ese señor, pero estaba tan pachucho, e vendo o esforzo que fixo para erguerse e falar conmigo, despedinme del amablemente e marchei ca bici.